آسیه، زن فرعون بنی اسرائیل بود، زنی که با سینه چاک چاک و پیکر خون آلود و لب هائی به شکوفائی شکوفه های بهاری به دیدار خدا شتافته بود.

او کسی بود که حضرت موسی(ع) را در دامن خود پرورد و آنگاه، به جرم ایمان، محکوم به مرگ شد و مورد شکنجه های سخت قرار گرفت.

او زمانی که در زیر فشار های شکنجه، چشم به فرشته ی مرگ دوخته بود، آخرین جمله ای که بنا به روایت قرآن بر زبان آورد، این بود:

ای پروردگار من! برای من در نزد خودت، در بهشت خانه ای بنا کن  و از فرعون و کرده هایش و نیز از قوم ظلم پیشه نجاتم بخش!

در تفاسیر شیعه و سنی آمده که خداوند، او را با دعایش پذیرفت و آسیه با لبخندی معنادار، زمین فرعون را به مقصود مکلوت خداوندی ترک کرد.