یکی،پرسید از سقراط،کز مردن چه خواندستی؟
بگفت ای بیخبر،از چه نامی زندگانی را؟
اگر از این خاکدان پست روزی بر پری،بینی
که گردون ها و گیتی هاست، ملک آن جهان را
چراغ روشن جان را مکن در حصن تن پنهان
مپیچ اندر میان خرقه، این یاقوت کانی را
مخسب آسوده، ای برنا که اندر نوبت پیری
به حسرت یاد خواهی کرد، ایام جوانی را
به چشم معرفت، در راه بین آنگاه سالک شو
که خواب آلوده نتوان یافت،عمر جاودانی را
ز پس مدهوش افتادی تو در ویرانه ی گیتی
به حیلت دیو برد این گنج های رایگانی را
دلت هرگز نمی گشت این چنین آلوده و تیره
اگر چشم تو می دانست،شرط پاسبانی را
متاع راست پیش ار و کالای نکو کاری
من از هرکار بهتر دیدم،این بازرگانی را
بهل صباغ گیتی را که در یک خم زند آخر
سپید و زرد و مشکین و کبود و ارغوانی را
حقیقت را نخواهی دید جز با دیده ی معنی
نخواهی یافتن در دفتر دیو،این معانی را
بزرگانی که بر شالودهه ی جان ساختند ایوان
خریداری نکردند این سرای استخوانی را
اگر صد قرن شاگردی کنی در مکتب گیتی
نیاموزی از این بیمهری،درس همزبانی را