بنا به تحقیق،208 قطعه داستانی در قرآن مجید آمده است که برخی ادامه برخی دیگر می باشند و بعضی از آن ها نیز کامل و مستقل می باشند.

63 سوره از 114 سوره قرآن کریم،حاوی قصه و حکایت است و این یعنی آن که بیش از نیمی از سوره های قرآن، با هنر قصه پردازی به انتقال پیام خود پرداخته اند.

بیشتر قصه های قرآنی ابتدا در سوره ی اعراف و پس از آن بقره می باشند و سوره آل عمران در رتبه سوم قرار دارد.

بیشترین داستان های قرآنی درباره ی حضرت موسی،قوم بنی اسرائیل و فرعونیان است.

پس از آن،بالاترین آمار متعلق به داستان های حضرت ابراهیم (ع) و داستان های حضرت عیسی(ع)ومادرش حضرت مریم (ع)است.

هیچ یک از داستان ای قرآنی براساس خیال پردازی یا شخصی های فرضی نیست و همه قصه های قرآنی واقعیت داشته اند و در واقع، روایتی الهی از یک رویداد حقیقی می باشند.

گروهی از داستان های قرآن با استفهام تقدیری آغاز میشوند.

این نوع استفهام، یکی از صنایع ادبی در فن داستان نویسی است که مخاطب را تشویق میکند تاقصه را پی گیری نماید: (طه/9 وص/20).

در این روش به طور معمول داستان با این مقدمه آغاز می شود:«آیا این خبر را شنیده اید که...»

گروهی از داستان های قرآنی با روش نوین (چکیده نویسی) آغاز می شود، یعنی قبل از شروع متن اصلی داستان، در جمله ی کوتاهی چکیده و هدف اصلی داستان می آید و سپس از ایجاد آمادگی ذهنی، به اصل مطلب پرداخته می شود.

به عنوان نمونه به آیات 10 تا20 سوره اعراف_داستان آفرینش مراجعه کنید.

گاهی از همین روش به صورت معکوس استفاده شده است; یعنی ابتدا داستان اصلی آورده شده، سپس به بیان خلاصه و چکیده آن پرداخته شده است تا در جمع بندی به خواننده کمک کند.(آل عمران/59)

شیوه ی قرآن در بیان قصه های عاشقانه بسیار لطیف و عبرت انگیز است.

در قرآن کریم سعی شده است تا با مسائل عشقی به صورت سمبلیک و اشاره وار بخورد شود و از ارایه ی جزئیات یا به زبان آوردن صریح و زننده،خود داری شود.

با خواندن داستان یوسف و زلیخا،این نکته را خواهید یافت.

یک نکته جالب در داستان های قرآن شکسته شدن حصار زمان است.

گاهی حتی یک داستان در دل داستان دیگر آورده می شود; درحالی که در زمان های مختلف رخ داده اند.

این خصوصیت قرآن باعث می شود تا انسان با دقت و موشکافی سعی در چیدن صحیح قطعه های مختلف این داستان ها نماید و تمرکز بیشتری پیدا کند.

نکته دیگری آن که در قصه های قرآنی،جایگاه خاص زنان و نقش تعیین کننده و محوری آنان در اغلب داسان های قرآنی است;(تحریم 10 و 11).

زنان در داستان های قرآنی،به وضوح معرفی می شوند و شخصیتی مستقل دارند.

قرآن در جاهایی که میخواهد الگویی عمومی ارایه کند و یا اندرزی فراگیر در داستان هان خود مطرح کند، از کلمات عامی مانند: مردی از خاندان فرعون(مومن/28) یا زن لوط و زن نوح(تحریم/10)استفاده میکند.